Terwijl wij ons afvragen hoe we onze rekeningen gaan betalen, nemen de regeringspartijen maatregelen die de bazen leuk vinden. En hun federatie, de VBO, heeft de mond vol inzake "goed nieuws": verlaging van de norm voor zondheidszorg, aanval op deeltijdwerk, langdurige zieken weer aan het werk zetten, verhoging van het budget voor de militaire industrie, enz. Alle partijen zijn het erover eens dat het erom gaat "de koopkracht van de huishoudens en het concurrentievermogen van bedrijven" te verbeteren, terwijl ze tegelijkertijd klagen dat "de loonkosten het concurrentievermogen bedreigen...". Het is het één of het ander. Staan ze aan de kant van de arbeiders of van de bazen?
Voor gans onze klasse wordt de situatie met de dag slechter, en zelfs door de indexering kunnen de lonen niet worden bijgehouden. Energie is duur, en de olieprijs, de belangrijkste factor in deze stijging, wordt sinds 2015 niet meer opgenomen in de berekening van de index.
Veel kleine zelfstandigen staan, in tegenstelling tot grote bedrijven, op de rand van het faillissement. Voor de bourgeoisie zou het grote risico zijn dat de crisis "wanorde" zou uitlokken, d.w.z. het verzet van de arbeiders tegen deze prijsstijging groter dan ooit in de afgelopen jaren, een regelrechte aanval op onze klasse. En jammer genoeg accepteren onze vakbondsleiders de "wanorde" te voorkomen. Zo is Marie Hélène Ska, het hoofd van de CSC, bereid om "te voorkomen dat de angst omslaat in woede". (Le Soir 7.9.2022)
De prijsverhoging werd in heel Europa opgelegd aan de werkers. Britse werkers reageerden met de grootste stakingsactie in decennia. Spoorwegarbeiders, havenarbeiders, leraren, postarbeiders, allemaal kwamen ze op straat om hogere lonen te eisen, en in sommige sectoren wonnen ze. In Frankrijk staken de werkers van de raffinaderijen meer dan drie weken. In België herinneren we ons de recente overwinning van de arbeiders in de steengroeve van Sagrex, of die van de veiligheidswerkers op de luchthaven van Charleroi. Onze mobilisatie werpt dus vruchten af! Zoals begin juni in het grootste sorteercentrum van bpost in België, waar de arbeiders door spontane mobilisatie de terugtrekking verkregen van een nieuwe arbeidsregeling die de toch al ondraaglijke uitbuiting nog zou vergroten.
Maar in het Verenigd Koninkrijk hebben de leiders van de belangrijkste vakbondscentra de staking, die de economie begon te beïnvloeden, opgeschort onder het voorwendsel van het overlijden van de koningin, een prachtig geschenk voor de bazen. Ook in België voelen de vakbondsleiders aan de top de woede op het terrein. In veel sectoren dwingt deze strijd van de werkers hen tot acties en stakingen, zoals bij de spoorwegarbeiders of de leraren. Hun actieplan is om ons af te leiden naar één dag van algemene staking. Dat is precies wat Thierry Bodson van het ABVV tijdens de actie van 21 september zei: voorbereidende acties voor de staking van 9 november om te vermijden dat de basis spontaan haar woede zouden uiten, om "wilde" stakingen te vermijden.
We moeten alleen op onze eigen kracht vertrouwen en de les trekken uit de algemene stakingen van 2014, waar de vakbondsleiders ons zoals gewoonlijk hebben verraden door onze krachten te verdelen via regionale stakingen en ons vervolgens in kleine betogingen uit te putten. Hun actie is samenwerking met de regering, en het concrete resultaat is demoralisatie van de werkers. Bij bpost gingen de werkers spontaan in werkonderbreking omdat de vakbondsleiding zich niet verzette tegen deze nieuwe werkregeling; en zo hebben ze de mobilisatie doorgedreven.
Al is de bourgeoisie, d.w.z. de bazen en hun regering, onze grootste vijand, toch moeten we weten de onze vakbondsleiders aan de top binnen onze klasse onze strijd afremmen, als ze die dan al niet gewoonweg verraden. We moeten ons hiervan bewust zijn en geen vertrouwen stellen in hun beloften of opruiende toespraken die alleen tot doel hebben onze organisatie, onafhankelijk van hun bemiddelingstafel met de bazen, tegen te gaan. En dat is precies wat we nodig hebben! We moeten onze woede organiseren in een krachtige algemene staking die zo lang kan duren als nodig is om onze eisen ingewilligd te krijgen. Niet een eendaagse staking, lang van tevoren gepland, waar alle bazen zich op voorbereiden. Niet beperkt tot alleen algemene eisen zoals "wijziging van de wet op de loonnorm". Niet een parlementair debat voorschotelen (dat interessant kan zijn) als alternatief voor onze mobilisatie.
We moeten ons onderling organiseren om druk uit te oefenen op onze vakbondsleiders om algemene vergaderingen te organiseren zodat de werkers deze algemene staking kunnen organiseren, ongeacht hun vakbond, ongeacht het lidmaatschap, ongeacht hun status; en om te beslissen of deze staking al dan niet wordt verlengd. Het gaat er niet om "aandachtig te blijven voor de ordewoorden" die van boven komen: we moeten zelf beslissen in deze vergaderingen, en hoe dan ook verenigd blijven, omdat we deze eenheid nodig hebben om te winnen. Bovendien moeten de werkers in elke sector, op elke werkplek, hun eigen eisen naar vóór brengen en zo hun eenheid tegen hun baas versterken. In Engeland werden de vakbondsleiders door deze basisorganisatie gedwongen om de stakingsgolf die zij hadden onderbroken weer op gang te brengen. Door zelf onze eigen vakbondsstrijd te organiseren met de middelen van onze organisatie, zullen we in staat zijn om hun hele economisch systeem gedurende meerdere dagen lam te leggen, wat de regering bang zal maken, omdat ze dan geen greep heeft op onze beweging.
